Kontynuujemy publikacje opisów gier/zabaw przydatnych na lekcjach etyki. Wyłącznie dla uproszczenia stosujemy głównie termin „zabawa”, także w odniesieniu do opisów gier, oraz termin „gracz” zamiast „uczestnik zabawy”.

W celu lepszej identyfikacji i szybszego odnalezienia danej zabawy/gry będą one numerowane w sposób narastający.

Tytułem wprowadzenia w temat zastosowania gier i zbaw na lekcjach etyki bardzo prosimy przeczytać tekst:

http://www.etykawszkole.pl/baza-wiedzy-/materiay-edukacyjne/275-gry-i-zabawy-na-lekcjach-etyki

ZABAWY DLA POPRAWIENIA WZAJEMNEGO SŁUCHANIA

Umiejętność uważnego wzajemnego słuchania jest niezbędnym warunkiem kontaktowania się i komunikowania z innymi ludźmi. W komunikacji zawsze występuje nadajnik i odbiornik; nadający i odbierający. Po stronie nadającego może wystąpić zakłócenie, kiedy nie będzie on w stanie dostatecznie dokładnie sformułować swojego komunikatu/wiadomości. Zakłóceniem komunikacji ze strony odbiorcy jest fakt, że nie poświęca on należytej uwagi na wysłuchanie komunikatu /wiadomości. Proponowane zabawy pomagają nauczyć się uważnego słuchania.

Zabawa 3 – czy ty mnie w ogóle słuchasz?

Cele zabawy

- Uczestnicy zapoznają się z różnicą miedzy postawą otwartą, pełną zainteresowania i postawą wyrażającą brak zainteresowania zarówno w roli słuchającego (odbierającego), jak też w roli mówiącego (nadającego).

- Uczestnicy mogą wyartykułować swoje odczucia przy obu wyżej wymienionych postawach zarówno z perspektywy słuchającego (odbierającego), jak też mówiącego (nadającego).

Przebieg zabawy

Kierujący zabawą dzieli uczestników na dwie grupy (A i B). Zabawa przebiega w parach, zawsze po jednym uczestniku z grupy A i z grupy B. Wszystkie pary rozpoczynają zabawę jednocześnie.

Wszyscy uczestnicy z grypy A otrzymują kartę z następującym opisem swojej roli w zabawie.

W zeszłym tygodniu przeżyłeś sytuację, o której chętnie byś z kimś porozmawiał. Właśnie teraz jest ku temu okazja, bo właśnie masz przed sobą partnera do rozmowy, który chętnie cię wysłucha”.

Gracz ma teraz możliwość zastanowienia się, co chciałby opowiedzieć swojemu rozmówcy.

Wszyscy uczestnicy z grypy B otrzymują kartę z następującym opisem swojej roli w zabawie.

Nie masz najmniejszej ochoty wysłuchać teraz historyjki twojego rozmówcy. Możesz dowolnie wyrazić swój brak zainteresowania, oprócz jednego: nie możesz uciec od rozmówcy ani wywierać na niego jakąkolwiek presję fizyczną.

Po paru minutach kierujący przerywa na chwilę zabawę i partnerzy rozmowy mogą się podzielić swoimi odczuciami z zabawy. Po takiej przerwie uczestnicy z grupy B otrzymują kartę z następującym poleceniem.

Postaraj się teraz wysłuchać swojego rozmówce najlepiej, jak tylko potrafisz. Staraj się mu pomagać w opowiedzeniu historyjki, potwierdzając swoje zainteresowania gestami i słowami, na przykład „mmhm” , „acha” etc. To doda mu odwagi do kontynuowania opowiadania. Postaraj się co jakiś czas podsumować to, co usłyszałeś i pytaj, czy właściwie zrozumiałeś/odebrałeś jego słowa.

Pytania refleksyjne

- Czym się różni pierwsza i druga część rozmowy?

- Jaki wpływ wywarły te dwa różne sposoby prowadzenia rozmowy na mówiącego i słuchającego?

- Przy którym sposobie rozmowy opowiadający czuł się najlepiej; która część rozmowy była dla słuchającego przyjemniejsza? Jak myślicie, dlaczego?

- Co to znaczy być dobrym/wdzięcznym słuchaczem?

Podpowiedź

Po zrealizowaniu obu części rozmowy, warto zamienić uczestników rolami. Można też inaczej zestawić pary rozmówców.

Zabawa 4 – malowanie słuchem

Cele zabawy

- Uczestnicy poznają różnice miedzy komunikacją werbalna i niewerbalną.

- Uczestnicy uczą się opisywać słowami obrazy.

Przebieg zabawy

Uczestnicy dzielą się na dwie grupy. Każda z nich formuje się w rząd (rząd A i rząd B).

Uczestnicy z obu rzędów sadowią się naprzeciw siebie w odległości około 1 metra. Siedzący naprzeciwko siebie tworzą pary do zabawy. Odległość między poszczególnymi parami jest możliwie jak największa, żeby pary się nawzajem nie zagłuszały. Teraz każda z par ustawia się do siebie plecami. Gracze z rzędu A otrzymują kartki widokówki z określonym obrazkiem i usiłują opisać jak najlepiej to, co widzą na kartce. Gracze z rzędu B uważnie słuchają i mogą od czasu do czasy zadać pytanie dla lepszego zrozumienia opisu. Gracze z rzędu A nie mogą dokładnie powiedzieć, co jest na kartce, mogą tylko opisać, co widzą na swojej kartce. Jeśli na przykład gracz trzyma w reku kartkę z czerwonym kapturkiem, nie może powiedzieć:

„na mojej kartce jest dziewczynka w czerwonej czapeczce. Ona stoi w lesie na ścieżce…..”

Gracze z rzędu B dostają czyste kartki i ołówki/kredki. Na podstawie opisu gracza A, jego partner z rzędu B usiłuje jak najwierniej narysować opisywany obrazek.

Po zakończeniu zabawy każda z par porównuje otrzymany do opisania obrazek z rysunkiem sporządzonym na podstawie opisu. Omawia zgodności i rozbieżności i dyskutuje na temat przebiegu zabawy. W drugiej rundzie partnerzy zamieniają się rolami i powtarzają zabawę, ale tym razem nie są odwróceni do siebie plecami, lecz zwróceni do siebie twarzami.

Pytania refleksyjne

- Co w pierwszej rundzie było najtrudniejsze i dlaczego?

- Co było dla ciebie trudniejsze, opisywanie obrazka, czy rysowanie na podstawie opisu?

- Co było łatwiejsze - gdy byliście odwróceni plecami, czy zwróceni do siebie twarzami?

- Na czym polegała różnica?

- Czy na podstawie tej zabawy możecie sformułować jakieś warunki dla dobrej komunikacji?

Inne warianty tej zabawy

- Zamiast opisywania karki gracz może opowiedzieć krótką historyjkę, którą drugi gracz opowie ponownie. Te historyjki mogą być graczom rozdane na kartkach.

- Zamiast realistycznego obrazka można zastosować obrazek abstrakcyjny. Opis może też dotyczyć jakiegoś konkretnego przedmiotu.

- Kierująca grą nauczycielka opisuje obrazek lub przedmiot i cała klasa usiłuje to narysować. Na zakończenie nauczycielka pokazuje oryginał. W rozmowie z całą klasą omawiane są wykonane rysunki; który z nich najwierniej odwzorował oryginał?

Także w tym wariancie zabawy uczniowie mogą być odwróceni do nauczycielki plecami, lub zwróceni do niej twarzami.

Podpowiedź

Zamiast przydzielania kartek przez nauczycielkę, uczniowie mogą sobie je wybrać wedle własnego uznania.

Tłumaczenie i opracowanie

Andrzej Wendrychowicz