Od Redakcji

Dla porządku przypominamy, że po wprowadzeniu obecnie obowiązującej podstawy programowej, program ten formalnie jest nieważny. Nic jednak nie stracił na swej wartości merytorycznej i nadal jest cenną pomocą dla nauczycieli etyki.

PROGRAM LEKCJI ETYKI. GIMNAZJUM

Autorka: prof. dr hab. Magdalena Środa

Dopuszczony do użytku przez MEN pod numerem DKW-4014-63/00

Program etyki w gimnazjum, opracowany na podstawie „Podstaw programowych kształcenia ogólnego dla gimnazjum", jest po części kontynuacją i rozwinięciem tematów rozpoczętych w szkole podstawowej, po części zaś czymś odmiennym, zarówno ze względów merytorycznych, jak i metodycznych. Materiał nauczania składa się z trzech działów, przewidzianych dla trzech kolejnych klas gimnazjum: 1. dotyczy etyki indywidualnej, 2. etyki społecznej, 3. kwestii i problemów moralnych naszej cywilizacji.

Recenzenci:

prof. dr hab. Stanisław Jedynak, mgr Ryszard Walkiewicz

Informacja o autorce programu:

dr MAGDALENA ŚRODA, dyrektor do spraw studenckich na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Dorobek dydaktyczny: praca w charakterze nauczyciela akademickiego i wykładow¬cy w szkołach dyskusyjnych dla młodzieży; prowadzenie w szkołach średnich lekcji instruktażowych dla nauczycieli z etyki; autorstwo podręczników do szkoły średniej; publikacje z zakresu filozofii.

Na podstawie §4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 15 lutego 1999 r. w sprawie warunków i trybu dopuszczania do użytku szkolnego programów nauczania z zakresu kształcenia ogólnego oraz warunków i trybu dopuszczania do użytku szkolnego podręczników i zalecania środków dydaktycznych (Dz. U. Nr 14, poz. ) 30 i Nr 41, poz. 436) dopuszczam do użytku szkolnego program nauczania pod tytułem: Program lekcji etyki. Gimnazjum, autorstwa Magdaleny Środy, prze¬znaczony dla gimnazjum, Numer dopuszczenia DKW-4014-63/00

I. WPROWADZENIE

Program etyki w gimnazjum jest po części kontynuacją i rozwinięciem tematów rozpoczętych w szkole podstawowej, po części zaś czymś odmiennym, zarówno ze względów merytorycznych, jak i metodycznych. W szkole podstawowej wiek uczniów i ich rozwój psychospołeczny warunkował formę zajęć: lekcje etyki miały (i powinny mieć z metodycznego punktu widzenia) charakter „zabawowy". Również tematy były bardziej konkretne i zindywidualizowane. Chodziło w nich poznanie samego siebie, umiejętność odróżniania ocen od opisów, wad i zalet moralnych od innych cech, o wstępne poznanie podstawowych wartości, o rozpoznawanie autorytetów oraz rozumienie sensu i funkcji pewnych norm i obowiązków.

W gimnazjum zajęcia z etyki powinny pomału nabierać charakteru filozoficznego. Etyka jest wszak dziedziną filozofii. Jest zbiorem teorii lub poglądów dotyczących dobra, zła, powinności, norm, cnót etc., stworzonych lub analizowanych przez filozofów. W gimnazjum uczeń powinien więc zetknąć się z pewnymi teoriami, poznać ich treść, przesłanki, konsekwencje. „Zetknięcie się" z teoriami nie znaczy jednak wyuczenia się ich; nie chodzi tu o uzyskanie wiedzy erudycyjnej. Wyuczona etyka czy wyuczona filozofia stają się martwe. Etyka nie jest jedynie przedmiotem nauczania, tak jak nie powinna nim być filozofia, lecz elementem wychowania

samowychowania. Wychowanie zaś tym różni się od nauczania, że jego przedmiotem jest nie tylko wiedza i określone informacje, ale również wartości, a wartości nie można się wyuczyć. Trzeba je umieć rozpoznawać, hierarchizować, oceniać, realizować w życiu, bronić ich. Lekcje etyki powinny pobudzać do myślenia, uwrażliwiać na problemy moralne, kształcić umiejętności ich rozumienia i rozwiązywania.

Przede wszystkim jednak lekcje etyki powinny być miejscem, gdzie uczniowie stawiają pytania, dyskutują nad interesującymi ich, a jednocześnie ważnymi ze społecznego i ogólnoludzkiego punktu widzenia, problemami. Niezwykle istotna jest tu metoda nauczania oraz umiejętność inicjowania, prowadzenia, porządkowania i pointowania dyskusji. Umiejętność takiego przedstawiania problemów, by uczeń rozumiał, że są to (lub mogą być) problemy jego własne (osobiste), jak i nas wszystkich, że nie mają charakteru li tylko historycznego czy teoretycznego. Etyki nie sposób nauczyć się przez czytanie podręczników. Tematy muszą być tu przedmiotem refleksji i zaangażowania.

Materiał nauczania składa się z trzech działów i przewidziany jest dla kolejnych trzech klas gimnazjum:

Dział pierwszy (klasa 1) poświęcony jest etyce indywidualnej, związanej z zagadnieniami osobowymi, problemami jednostki i osób jej najbliższych.

Dział drugi (klasa 2) dotyczy etyki społecznej i związany jest z zagadnieniami uczestnictwa we wspólnocie politycznej i kulturowej, jaką jest państwo i społeczność.

Dział trzeci (klasa 3), zatytułowany Problemy moralne współczesności, dotyczy kwestii i problemów moralnych naszej cywilizacji.

Każdy z działów ma odpowiadać rozszerzającemu się horyzontowi ucznia, który ucząc się i dojrzewając, w coraz większym stopniu interesuje się otaczającym go światem.

Nie jest jednak wewnętrznym wymogiem programu, by wszystkie jego tematy były realizowane po kolei. Ich dobór zależy od wielu czynników, które powinien ocenić nauczyciel (dojrzałość i liczebność klasy, dyscyplina intelektualna, oczytanie, zainteresowania, sytuacja zewnętrzna etc.). W każdym z nich zawarte są elementy dotyczące problemów moralnych, które spontanicznie przyciągają uwagę ucznia (np. samotność, szczęście, poczucie winy, uzależnienia), jak również elementy teoretyczne, wskazujące na systemy, które starają się je - każdy na swój sposób - rozwiązać lub też stanowią metaetyczny opis stanowisk i argumentów, niezbędnych nie tyle do ich rozwiązania, ile do zajęcia własnego, uzasadnionego stanowiska w określonej kwestii.

II CELE EDUKACJI

A. Cele ogólne

Celami edukacji etycznej przewidzianymi przez „Podstawy programowe" są:

• Kształtowanie refleksyjnej postawy wobec człowieka, jego natury, powinności moralnych oraz wobec różnych sytuacji życiowych,
• Rozpoznawanie podstawowych wartości i dokonywanie właściwej ich hierarchizacji.
• Podjęcie odpowiedzialności za siebie i innych.

Zgodnie z tym celami, których osiągnięcie zakłada niniejszy program, będą: (1) wyrobienie w uczniu pewnych umiejętności, (2) przekazanie mu określonej wiedzy, jak również — do pewnego stopnia - (3) wychowanie go, widoczne w zajęciu przez niego określonych postaw. Osobowym wzorem kształcenia etycznego powinien być refleksyjny, wrażliwy na problemy innych, ceniący swoją wartość młody człowiek, umiejący szukać drogowskazów prawego życia w świecie, który nie jest wolny od zła i cierpienia, w świecie wypełnionym konfliktami moralnymi i społecznymi. W zależności od celów ogólnych, cele szczegółowe można podzielić na trzy części (cele wychowawcze, „umiejętności", „wiedza"). Zacznijmy od celów wychowaw¬czych, mają one bowiem charakter najbardziej ogólny i „życzeniowy". Nie można wychować człowieka jedynie dzięki dobremu programowi etycznemu czy dobrym podręcznikom. Nie można jednak stworzyć programu bez zarysowania wzoru osobowego, który przyświeca takiemu programowi.

B. Cele szczegółowe

Wychowawcze:

1. Wrażliwość na wartości, umiejętność ich rozpoznawania.

2. Wrażliwość na zło pod różnymi jego postaciami.

3. Zaangażowanie w życie społeczne.

4.  Refleksyjna postawa wobec świata i ludzi.

5. Rozumienie sensu i funkcji obowiązków moralnych.

6. Rozumienie znaczenia godności ludzkiej i specyfiki „osoby".

7. Rozumienie poszerzającego się zakresu odpowiedzialności, np. wobec bliskich, wobec obcych, zwierząt, przyszłych pokoleń, ekosystemu

8. Przekonanie o wartości i potrzebie samodoskonalenia się i samowychowania

9. Zdolność do zajęcia właściwej postawy w sytuacjach „granicznych" (cierpienia, winy, śmierci).

Umiejętności:

1. Umiejętność dyskutowania i rozwijania indywidualnej perspektywy moralnej.

2. Umiejętność odróżniania przekonań moralnych od innych przekonań.

3.Umiejętność artykulacji i precyzacji własnych przekonań moralnych.

4. Umiejętność obrony stanowisk uznanych za słuszne.

5. Umiejętność argumentowania, rozpoznawania błędów logicznych, poprawnego myślenia.

6. Umiejętność definiowania i rozumienia sensu wartości moralnych.

7. Umiejętność odróżniania zjawisk, norm i postaw moralnych od innych (obyczajowych, prawnych).

8. Umiejętność odróżniania i definiowania praw, uprawnień, przywilejów i obowiązków.

Wiedza:

1. Znajomość najważniejszych systemów etycznych (Sokrates, Arystoteles, etyka chrześcijańska, konsekwencjonalizm, etyka praw).

2. Znajomość sposobów argumentowania w etyce, w szczególności w etyce filozoficznej.

3. Wiedza na temat związków między etyką a religią.

4. Znajomość treści etycznych zawartych w wielkich religiach świata.

5. Wiedza na temat ról społecznych i obowiązków z nimi związanych.

6. Wiedza na temat praw i obowiązków w nowoczesnym społeczeństwie obywatelskim.

7. Wiedza o głównych problemach moralnych współczesności.

III. TREŚCI NAUCZANIA

Treści nauczania są ujęte w sposób hasłowy. Mogą one stanowić tematy lekcji, bloków lekcyjnych, hasła do dyskusji etc. Wszystkie tematy są powiązane w pewną logiczną całość, a ich treść uzależniona jest od dojrzałości i rozwoju psychospołecznego uczniów. Tak więc w klasie 1, gimnazjum dominuje problematyka związana z własnym , ja"; z wartościami, postawami, konfliktami, które dotyczą dziecka, jego rodziny, przyjaciół, kolegów i koleżanek. W klasie 2. przeważają moralne zagadnienia społeczności. Pojawiają się tu bardziej abstrakcyjne pojęcia i bardziej złożone problemy dotyczące wspólnoty, jej norm, wartości, ideałów etc. Wreszcie, w ostatniej klasie gimnazjum uczeń zapoznaje się z moralnymi problemami współczesności, tj. z problemami dotyczącymi nie tyle społeczeństwa, w którym żyje, ile całej ludzkości, a związane są na przykład z rozwojem nauki, z głodem i przemocą w świecie. Treści programowe w każdej z kolejnych klas gimnazjum są również stopniowo wzbogacane coraz obszerniejszym materiałem teoretycznym. Pojawia się coraz więcej wiadomości z zakresu filozofii moralnej: uczeń poznaje określone sposoby myślenia o etyce, pewne systemy moralne, filozoficzne i religijne, poznaje typy argumentacji, różnorodność stanowisk.

Uwaga! Zagadnienia oznaczone gwiazdką (*) mają charakter nadobowiązkowy.

Klasa 1

JA I WARTOŚCI

I. Życie i jego wartość.

1. Sens życia (sens życia a cel życia; życie harmonijne a życie wartościowe; życie warte przeżycia).

2. Prawo do życia, prawo do szczęścia.

3*. Indywidualizm (jednostka, osobowość, wyjątkowość, indywidualność-różnice; jednostka a społeczność).

4*. Samotność (bycie samemu a samotność, samotność egzystencjalna, osamot¬nienie moralne).

5. Cierpienie (czy ma jakąś wartość; religijna a laicka koncepcja cierpienia; przyczyny cierpienia; ważność postulatu minimalizacji cierpień).

6. Poczucie winy (przewinienie, odpowiedzialność, wina, grzech, zmaza — różnice; wina kryminalna a wina moralna; wina a sumienie).

7. Śmierć bliskiej osoby (śmierć jako fakt, śmierć jako wartość; śmierć i rytuał, śmierć w wierzeniach religijnych; postawy wobec śmierci).

II. Ja i inni.

1. Miłość i przyjaźń (różne rodzaje miłości: miłość jako uczucie między bliskimi sobie osobami, jako więź w obrąbie grupy, miłość jako cnota, ,,miłość bliźniego"; warunki wystarczające i konieczne przyjaźni; lojalność i wierność).

2. Tożsamość: ciało, płeć, świadomość (różne aspekty zagadnienia tożsamości: fizyczny, psychiczny, duchowy, wspólnotowy, aksjologiczny).

3*. Postawy wobec ludzkiej seksualności (postawa rygoryzmu, postawa umiarkowania, postawa permisywizmu; postawy wobec seksu w świetle historii, w świetle norm religijnych i społecznych).

3. Stres. Uzależnienia (przyczyny uzależnień i ich formy; narkotyki i przestępczość; narkotyki i „szczęście").

4. Przemoc (dlaczego ludzie używają przemocy; formy przemocy: przemoc domowa, przemoc wobec dzieci).

5. Egoizm — altruizm {postawy moralne; teorie egoizmu etycznego, dobry i zły egoizm; altruizm jako podstawa zachowań moralnych).

Empatia (współodczuwanie, miłosierdzie, współczucie - charakterystyka i ocena postaw).

6. Odpowiedzialność (przedmiot odpowiedzialności, zakres odpowiedzialności, odpowiedzialność i normy; poczucie odpowiedzialności za innych).

7. Uczestnictwo i dialog (postawa zaangażowania w życie społeczne; konflikty; kompromis dobry i zły; rozmowa—uzasadnianie—przekonywanie—dialog).

III. Ideały i drogowskazy moralne.

Prezentacja różnych systemów i poglądów moralnych zorganizowanych przez następujące idee:

1. Honor.

2. Doskonałość.

3. Cnota.

4. Szczęście.

5. Obowiązek.

6. Sumienie.

Klasa 2

MORALNOŚĆ I SPOŁECZEŃSTWO

I. Wolność, równość, sprawiedliwość.

1. Wolność i jej ograniczenia (.złożoność pojęcia ,, wolność"; wolność negatywna, wolność liberalna, wolność pozytywna, wolność w teoriach stoików, wolność w koncepcjach chrześcijańskich, wolność w koncepcjach egzystencjalistów).

2. Tolerancja i fundamentalizm (wartość moralna postawy tolerancyjnej: tolerancja a niewrażliwość moralna, tolerancja aktywna i pasywna, tolerancja dla nietolerancyjnych; istota i zagrożenia fundamentalizmu).

3.  Sprawiedliwość dystrybutywna i wyrównująca (sprawiedliwość w odniesieniu do dóbr, zasady sprawiedliwego podziału dóbr; sprawiedliwe traktowanie; sprawiedliwość jako bezstronność; funkcje kary).

4. Dobrobyt (cel dla wszystkich czy tylko dla niektórych; dobrobyt a szczęście; moralna wartość dobrobytu).

5. Praworządność (istota praworządności, jej wartość dla społeczeństw, praworządność a lojalność; racje posłuszeństwa prawu).

6*. Nieposłuszeństwo obywatelskie (nieposłuszeństwo prawu, przestępstwo a nieposłuszeństwo obywatelskie; istota, formy, racje nieposłuszeństwa obywatelskiego).

7. Cienie i blaski demokracji (demokracja - wady i zalety; wartość moralna demokracji; demokracja a rządy autorytarne; paternalizm).

II Role społeczne.

1. Co to są role społeczne?

2*. Umowa społeczna (filozoficzne teorie umowy społecznej jako uzasadnienie obowiązków moralnych).

3. Wzajemne zaufanie (rola zaufania w stosunkach międzyludzkich; symetryczność obowiązków i roszczeń).

4*. Etyka zawodowa (etyka w biznesie, etyka lekarska, etyka nauczyciela, etyka pracowników służb publicznych, etyka użytkowników Internetu).

• Kodeks etyczny (elementy składowe kodeksu: moralne, prakseologiczne, osobowościowe; funkcje kodeksów etyki zawodowej).
• Etyka cnót zawodowych (sprawiedliwość, odpowiedzialność, człowieczeństwo, życzliwość).

5. Być patriotą (co znaczy ,,być patriotą"; patriotyzm a nacjonalizm; obowiązki i cnoty patrioty').

6. Być obywatelem (czy być patriotą a być obywatelem to to samo; obowiązki obywatelskie, obywatelskie cnoty).

7. Być kobietą i mężczyzną (pojęcie „płci biologicznej" i ,,płci kulturowej"; czy odmienność ról kobiety i mężczyzny ma charakter naturalny czy kulturowy).

III Etyki porządkujące wspólnotę.

Przedstawienie i omówienie podstaw i głównych treści religijnych i filozoficznych koncepcji etyki:

1. Etyka chrześcijańska.

2. Etyka buddyjska.

3*. Etyka judaistyczna.

4*. Etyka hinduistyczna.

5*. Etyka islamu.

6*. Etyka „umowy społecznej".

7. Konsekwencjonatizm.

8. Etyka praw.

IV. Wybrane zagadnienia z etyki polskiej.

1*. Etyka polska: oświecenie, romantyzm, pozytywizm.

2. Specyfika historyczna polskiej tradycji etycznej (przywiązanie do wartości narodowych, wolność jako niepodległość, indywidualizm, poczucie godności, honor, patriotyzm, stosunek do pracy i prawa).

3. Etyka polska, czasy współczesne (Szkoła Lwowsko- Warszawska*: metoda i wzorce osobowe, ,.opiekun spolegliwy" Tadeusza Kotarbińskiego; neotomizm, personalizm chrześcijański*, indywidualizm Henryka Elzenberga*, „chrześcijaństwo niewierzących" Mariana Przełęckiego).

Klasa 3

PROBLEMY MORALNE WSPÓŁCZESNOŚCI

I. Ekologia.

Dyskusje wokół zagadnień ekologicznych: Czy mamy obowiązki wobec środowiska naturalnego? Co to znaczy? Jakiego rodzaju są to obowiązki? Czy można w ogóle mieć obowiązki wobec istot, które nie są ludźmi lub wobec przyrody nieożywionej? Obowiązek czy troska?

1. Ja i moje otoczenie.

2. Prawa zwierząt.

3*. Ekosystem jako wartość sama w sobie?

4. Obowiązki wobec przyszłych pokoleń.

II. Medycyna.

Postęp naukowy w medycynie przynosi wiele problemów etycznych; na czym one polegają? Konflikt jakich wartości wyrażają? Jak oddzielić nieracjonalny strach i przesądy od rzeczywistych problemów moralnych? Gdzie rodzi się zło? Jak go uniknąć?

1. Klonowanie.

2*. Eutanazja.

3*. Aborcja.

4. AIDS, epidemie.

III. Polityka.

Czy da się usprawiedliwić w polityce zasadę „cel uświęca środki" ;jak odróżnić racje od manipulacji? Czym jest dobro wspólne? Różne postacie zła, które rodzi lub z którymi walczy polityka.

1*. Dyskryminacja i opresja.

2*. Terror i terroryzm.

3. Głód na świecie.

4. Kara śmierci.

IV. Stanowiska i argumentacja w etyce.

Różne stanowiska etyczne maju swoje odmienne uzasadnienia, opierają^ się na doświadczeniu, intuicji, wierze etc., związane sąz określonymi przekonaniami co do tego, jak istnieją wartości i jaką junkcję pełnią w języku zdania oceniające.

1. Relatywizm.

2. Naturalizm.

3. Absolutyzm.

IV. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW

Etyki nie można się wyuczyć i nie taka też jest jej funkcja w szkole. Zgodnie z celami tego przedmiotu, ma on kształtować określone postawy, wrażliwości i umiejętności. Wiedza i informacje mają tu charakter wtórny. Jednak nie sposób zajmować się etyką bez korzystania z tekstów i znajomości teorii i stanowisk etycznych. Lekcje powinny więc przede wszystkim być miejscem dyskusji, ale dyskusji, które poza spontanicznością nabierają - w coraz większym stopniu — charakteru naukowego. Powinny też być wspierane lekturą fragmentów tekstów filozoficznych, religijnych, mitologicznych, literackich. Nauczyciel powinien dysponować zarówno wyborem tekstów z zakresu filozofii moralnej, jak i wyborem tekstów z zakresu literatury pięknej, odpowiednio sproblematyzowanym. Zajęcia z etyki powinny być animowane. Zasada wciągania do pracy przez inteligentną zabawę obowiązuje nie tylko w szkole podstawowej, ale również w gimnazjum. Bardzo ważne jest także urozmaicanie stylu pracy uczniów. Uczniowie mogą pracować w parach, w grupach (a potem dzielić się z innymi wnioskami z dyskusji); mogą wygłaszać przemówienia broniące jakiś poglądów, ale także powinni być skłaniani do obrony poglądów, z którymi się nie zgadzają, by ocenić ich zasadność i siłę argumentacji. Duża część zajęć, z semestru na semestr coraz większa, powinna być poświęcona analizie określonych stanowisk etycznych.

Na zajęciach z etyki powinno się wykorzystywać materiał, z którym zapoznają się uczniowie na innych zajęciach, w szczególności na lekcjach humanistycznych i wychowawczych. Nauczyciel musi mieć pełną orientację na temat treści zajęć z języka polskiego, historii i społeczeństwa, wychowania do życia w rodzinie, edukacji prozdrowotnej etc. i umiejętnie koordynować tematy. W ten sposób lekcje etyki będą miały charakter integrujący i pogłębiający samowiedzę ucznia.

V. STANDARDY OSIĄGNIĘĆ

W wypadku lekcji etyki trudno mówić jedynie o konkretnej, przedmiotowej wiedzy ucznia. Osiągnięcia w nauczaniu etyki mają bowiem trojaki charakter. Dotyczą pewnych „technicznych" umiejętności, także określonej wiedzy, wreszcie - osiągnięcia powinny mieć wymiar wychowawczy.

A.        Standardy osiągnięć „technicznych":

• Umiejętność dyskutowania, zajmowania własnego stanowiska.
• Umiejętność poprawnego myślenia i argumentowania.
• Umiejętność szukania i ważenia racji.
• Umiejętność przekonywania i obrony własnego stanowiska.
• Umiejętność wysłuchiwania racji innych.
• Umiejętność czytania, analizowania, rekonstruowania tez zawartych w tekstach etycznych i filozoficznych.

B.        Standardy osiągnięć wychowawczych:

• Wrażliwość na przejawy dobra i zła.
• Refleksyjny, ciekawy i „z dystansem" stosunek do świata.
• Tolerancja wobec odmiennych postaw, przekonań, stanowisk.
• Szacunek wobec istotnych wartości życia indywidualnego, społecznego, ludzkiego.
• Odwaga w głoszeniu własnych poglądów i stanowisk.
• Poczucie odpowiedzialności (za bliskich, za zwierzęta, środowisko naturalne).
• Świadomość powagi obowiązków związanych z wykonywanymi rolami społecznymi.
• Rozumienie obowiązków i praw obywatela demokratycznego państwa.

C.        Standardy osiągnięć merytorycznych:

• Wiedza dotycząca różnych systemów etycznych i stanowisk moralnych.
• Znajomość norm etycznych wielkich religii chrześcijańskich i niechrześcijańskich.
• Umiejętność dostrzegania złożoności problemów moralnych.
• Umiejętność rozpoznawania problemów moralnych związanych z życiem społecznym, politycznym i globalnym.

I klasa gimnazjum:

Znajomość głównych ideałów moralnych, zawartych w etyce honoru, perfekcjonizmie, etyce cnoty, eudajmonizmie, etykach obowiązku i etyce sumienia.

II klasa gimnazjum:

Znajomość głównych systemów etyk religijnych.

Znajomość głównych systemów etyki filozoficznej (konsekwencjonalizm, etyka Kanta, etyka polska).

III klasa gimnazjum:

Znajomość głównych zagadnień moralnych współczesności.

Znajomość głównych stanowisk metaetycznych.

Wiedza na temat sposobów uzasadniania i argumentacji w etyce.

Najbardziej wymierne są te standardy, które dotyczą osiągnięć merytorycznych. One też powinny stanowić podstawę do oceniania ucznia. Ocena winna brać pod uwagę trzy elementy:

1.Wiedza, której przedmiotem są terminy etyczne i filozoficzne (np., „etyka", „argumentacja", „obowiązek", „racjonalizm"); określone teorie lub ich fragmenty (np. platonizm, chrześcijaństwo); nazwiska filozofów lub innych postaci, które były przedmiotem lekcji (np. Sokrates, Kotarbiński, Gandhi).

2. Rozumienie wiadomości i problemów, które weryfikuje się przez sprawdzenie stopnia uporządkowania materiału, umiejętności stosowania tego materiału do określonych problemów moralnych, jak również umiejętności podawania określonych przykładów.

3. Stosowanie wiadomości i umiejętności „technicznych" do rozważania lub rozwiązywania określonych problemów, zarówno tradycyjnych, jak i nietypowych.

VI. Narzędzia kontroli

• Wiedzę i umiejętności z zakresu etyki można kontrolować za pomocą spraw¬dzianów, organizowanych na zakończenie określonego bloku tematycznego. Sprawdzian powinien mieć formę eseju, pracy domowej lub klasowej, w ramach której uczeń musiałby przedstawić jakieś zagadnienie etyczne (np. Czym jest sens życia? Która z zasad sprawiedliwości wydaje ci się słuszna? Czym jest tolerancja? etc.). W pracy powinny znaleźć się: wnioski z dyskusji i analizy tekstu, przeprowadzonych na lekcjach, stanowisko ucznia, pytania, które według niego pozostały otwarte etc.
• Pomocnym narzędziem kontroli może być obowiązek prowadzenia zeszytów, w których uczniowie zapisują przebieg interesujących dyskusji, cytaty godne zapamiętania lub komentarza, pytania, które pozostały bez odpowiedzi, argumenty na rzecz określonego stanowiska, argumenty strony przeciwnej, wreszcie „idee i tezy do zapamiętania".
• Dobrą formą kontroli a jednocześnie urozmaiceniem lekcji są referaty lub — co bardziej interesujące — przygotowywane przez pary dialogi na określony temat, pokazujące złożoność i wieloaspektowość problemów moralnych.
• Stopnie powinny być wystawiane według następujących kryteriów:

Ocena celująca: poszerzona znajomość tematów przewidzianych w programie, dobre opanowanie umiejętności dyskutowania i argumentacji, indywidualne zainteresowania, umiejętność formułowania własnych, koherentnych ocen i przekonań.

Ocena bardzo dobra: dobra znajomość materiału nauczania przewidzianego programem, umiejętność dyskusji, umiejętność zajęcia i racjonalnej obrony własnego stanowiska, dociekliwość.

Ocena dobra: znajomość podstawowego materiału objętego zakresem programu, aktywność w dyskusji, umiejętność argumentacji.

Ocena dostateczna: znajomość tych terminów, pojęć i fragmentów teorii, która jest niezbędna do dalszego kształcenia, aktywność na lekcji.

Ocena mierna: znajomość podstawowych pojęć i problemów etycznych, niezbęd¬nych do dalszego kształcenia.

VII. UWAGI O REALIZACJI PROGRAMU

Właściwa realizacja programu wymaga przede wszystkim należycie „uformowanego" nauczyciela. Powinien mieć on zarówno wykształcenie filozoficzne, jak i przygotowanie pedagogiczne. Bardzo ważne przy realizacji programu, ważniejsze niż podręczniki dla uczniów, są pomoce metodyczne dla nauczycieli. Nauczyciel w swojej pracy dydaktycznej powinien mieć możliwość korzystania z publikacji (np. zeszytów metodycznych pisanych z myślą o różnych lekcjach, dotyczących odmiennych bloków tematycznych, odmiennych problemów, systemów etycznych etc.). W jego pracy użyteczne byłyby również antologie tekstów filozoficznych i etycznych, dostosowane tematycznie i poziomem trudności dla uczniów gimnazjum.